verùm etiam laudabilem publicè credebam fore : qui nec tantillo quidem umquam crimine postulatus, sed probè spectatus apud meos, semper innocentiam commodis cunctis antetuleram. Nec possum reperire, cur justæ ultionis, qua contrà latrones deterrimos commotus sum, nunc istum reatum sustineam ; cùm nemo possit monstrare, vel privatas inter nos inimicitias præcessisse, ac ne omninò mihi notos illos latrones usquàm fuisse. Vel certè ulla præda monstretur, cujus cupidine tantùm flagitium credatur admissum.
Hæc profatus, rursùm lacrymis obortis, porrectisque in preces manibus : Per publicam misericordiam, per pignorum caritatem, mœstus tunc hos, tunc illos deprecabar. Cùmque jàm humanitate commotos, misericordia fletuum affectos omnes satis crederem : Solis et Justitiæ testatus oculum, casumque præsentem meum commendans Deûm providentiæ, paulò altius aspectu relato, conspicio prorsum totum populum risu cachinnabili diffluentem : nec secus illum bonum hospitem, parentemque meum Milonem risu maximo dissolutum. Ac tunc sic tacitus mecum, en fides, inquam, en conscientia ; ego quidem pro hospitis salute et homicida sum, et reus capitis inducor, at
