perfrictis oculis et obarmatis ad vigilias, animum meum permulcebam cantationibus. Cùm ecce crepusculum, et nox provecta, et nox altior, et deindè concubia altior, et jàm nox intempesta, mihique oppido formido cumulatior quidem : cùm repente introrepens mustela contrà me constitit, optutumque acerrimum in me destituit, ut tantillulum animalis præ nimia sui fiducia mihi turbaverit animum. Denique sic ad illam : Quin abis, inquam, impurata bestia, teque ad tui similes musculos recondis, antequam nostri vim præsentariam experiaris ? Quin abis ? Terga vortit, et cubiculo protinus exterminatur.
Nec mora, cùm me somnus profundus in imum barathrum repentè demergit ; ut ne deus quidem Delphicus ipse facilè discerneret, duobus nobis jacentibus, quis esset magis mortuus. Sic inanimis et indigens alio custode pæne, ibi non eram.
Commodum noctis indutias cantus perstrepebat cristatæ cohortis. Tandem expergitus, et nimio pavore perterritus, cadaver accurro ; et, admoto lumine, revelataque ejus facie, rimabar singula, quæ cuncta convenerant.
