nec usquàm gentium magis me liberum quàm hic fuisse credidi. Sed oppido formido cæcas et inevitabiles latebras magicæ disciplinæ, nam ne mortuorum quidem sepulcra tuta dicuntur : sed et bustis et rogis reliquiæ quædam et cadaverum præsegmina ad exitiabiles viventium fortunas petuntur. Et cantatrices aniculæ in ipso momento choragii funebris perpeti celeritate alienam sepulturam antevortunt.
His meis addidit alius : Immò verò istîc nec viventibus quidem ullis parcitur. Et nescio qui simile passus, ore undique omnifariam deformato truncatus est. Inter hæc, per convivium totum inlicentiosus cachinnus effunditur : omniumque ora et obtutus in unum quempiam angulo secubantem conferuntur. Qui cunctorum obstinatione confusus, indigna murmurabundus, cùm vellet exurgere : Immò, mi Thelephron, Byrrhæna inquit, et subsiste paulisper, et more tuæ urbanitatis fabulam illam tuam remetire, ut et filius meus iste Lucius lepidi sermonis tui perfruatur comitate. At ille : Tu quidem, domina, ait, in officio manes sanctæ tuæ bonitatis ; sed ferenda non est quorundam insolentia. Sic ille commotus. Sed instantia Byrrhænæ, quæ cum adjuratione suæ salutis
