Page:Apulée - Les Métamorphoses, Bastien, 1787, I.djvu/169

inordinatus ornatus addebat gratiam. Uberes enim crines, leniter emissos, et cervice dependulos, ac deinde per colla dispositos, sensimque sinuato patagio residents, paulisper ad finem conglobatos, in summum verticem nodus adstrinxerat. Nec diutius quivi tantum cruciatum voluptatis eximiæ sustinere ; sed protinus in eam, quâ fine summum cacumen capillus ascendit, mellitissimum illum savium impressi. Tùm illa intorsit, et ad me conversa limis et morsicantibus oculis : Heus tu scholastice, ait, dulcem et amarum gustulum carpis, cave ne nimia mellis dulcedine diutinam bilis amaritudinem contrahas. Quid istic, inquam, est, mea festivitas ? cùm sim paratus, vel uno saviolo interim recreatus, super istum ignem porrectus assari. Et cum dicto artius eam complexus, cœpi saviari. Jamque æmula libidine in amoris parilitatem congermanescenti mecum, jam patentis oris inhalatu cinnameo, et occursantis linguæ illisu nectareo prona cupidine adlubescenti : Pereo, inquam, immò jamdudùm perii, nisi tu propitiaris. Ad hæc illa, rursùm me deosculato, bono animo esto, inquit, nàm ego tibi mutua voluntate mancipata sum : nec voluptas nostra differetur ulterius, sed primâ face cubiculum tuum adero. Abi