Socratem deosculabar amplexus. At ille, olore alioqui spurcissimi humoris perfusus quo me Lamiæ illæ infecerant, vehementer aspernatur. Apage te, inquit, fœtorem extremæ latrinæ, et causas cœpit hujus oloris comiter inquirere. At ego miser, adficto ex tempore absurdo joco, in alium sermonem intentionem ejus denuò derivo : et, injecta dextra, Quin imus, inquam, et itineris matutini gratiam carpimus ? Sumo sarcinulam : et pretio mansionis stabulario persoluto, capessimus viam.
Aliquantum processeramus, et jam jubaris exortu cuncta collustrantur, et ego curiosè sedulò arbitrabar jugulum comitis, quâ parte gladium delapsum videram, et mecum : Vesane, aio, quin poculis et vino sepultus extrema somniasti. Ecce Socrates integer, sanus, incolumis, ubi vulnus ? spongia ubi ? postremo cicatrix tàm alta, tàm recens ? Et ad illum, næ meritò, inquam, medici fidi cibo et crapula distentos scæva et gravia somniare autumant. Mihi denique, quòd poculis vespera minùs temperavi, nox acerba diras et truces imagines obtulit ; ut
