dans certaines circonstances, pour des péchés graves et publics, soit que le pénitent s’y portât spontanément, soit
conscientiam sacrificio et manu sacerdolis, ante offensam placatam indignantis Domini et minantis, vis infertur corpori ejus et sanguini, et plus modo manibus atque ore delinquunt, quam quum Dominum negaverunt. » P. 378. — Confiteantur singuli, quæso vos, fratres dilectissimi, delictum suum, dum adhuc qui deliquit in sœculo est, dum admitti confessio ejus potest, dum satisfactio et remissiofacta per sacerdotes apud Dominum grata est. » P. 383. — « Nam quum in minoribus delictis, quæ non in Deum committuntur, pœnitentia agatur justo tempore, et exomologesis fiat inspecta vita ejus qui agit pœnitentiam, nec ad communicationem venire quis possit, nisi prius illi ab Episcopo et clero manus fuerit imposita : quanto magis in his gravissimis et extremis delictis caute omnia et moderate secundum disciplinam Domini observari oportet. » Ep. 11, p. 53. — Origen. La voie de la pénitence qu’il indique passe par quatre degrés : contritio, satisfactio, confessio, absolutio, jusqu’au moment où le pénitent rentre dans la communion des saints. Hom. VI, n. 9, in Exod. Pœnitendo, flendo, satisfaciendo deleat, quod admissum est (t. II, p. 150). — Hom. II, n. 4, in Levit. » Est adhuc et septima licet dura et laboriosa per pœnitentiam remissio peccatorum, quum lavat peccator in lacrymis stratum suum, et fiunt ei lacrimæ suæ panis die ac nocte, et quum non erubescit sacerdoti Domini indicare peccatum suum et quœrere medicinam. » (T. II, p. 191.) Cf. Hom. III, n. 4 : « Audi, quid legis ordo præcipiat : si peccaverit. inquit, unum aliquid de istis, pronuntiet peccatum quod peccavit (Levit. V, 5). Est aliquod in hoc mirabile secretum, quod jubet pronuntiare peccatum. Etenim omni genere pronuntianda sunt, et in publicum proferenda cuncta, quæ gerimus. » (T. II, p. 196.) — Hom. II. n. 6, in Ps. XXXVII « Circumspice diligentius cui debeas confiteri peccatum tuum. Proba meliusmedicum (sacerdotem), cui debeas causam languoris (peccati) exponere, qui sciat infirmari cum infirmante, flere cum fiente, qui condolendi et compatiendi noverit disciplinam : ut ita demum, si quid ille dixerit, qui se prius et eruditum medicum ostenderit et misericordem, — facias et sequaris, si intellexerit et præviderit talem esse languorem tuum, qui in conventu totius Ecclesiæ exponi debeat et curari, ex quo fortassis et cæteri ædificari poterunt, et tu ipse facile sanari, multa hoc deliberatione, et satis perito medici illius consilio procurandum est. » (T. II, p. 688.) — Sur le pouvoir judiciaire et divin du prêtre, cf. surtout de Oratione, c. 28, aux mots : et dimitte nobis debita nostra : « Habemus igitur omnes potestatem remittendi peccata in nos admissa, ut manifestum est ex his : Sicut et nos dimittimus, etc. Sed is, in quem Jesus insuffiavit, quemadmodum in Apostolos (Joann. XX, 23), quique a fructibus cognosci potest accepisse Spiritum sanctum et factus esse spiritualis, eo quod spiritu Dei, more Filii Dei, agatur ad ea omnia qu« ratione gerenda sunt : is dimittit, quœ dimitteret Deus, et insanabilia peccata retinet, ministrans (ut prophetæ Deo ministrabant loquentes
