Page:Alfred Vacant - Dictionnaire de théologie catholique, 1908, Tome 8.1.djvu/124

Cette page n’a pas encore été corrigée

229 ITALIE. PUBLICATIONS CATHOLIQUES, TEMPS MODERNES

230

Venise, 1707, 1720. lui outre, un grand nombre d’auteurs publièrent des traités spéciaux sur diverses parties du droit canon.

Liturgie.

Nicolas Buontigli, de Sienne, carme,

Spéculum missæ, Venise, 1572. Barthélémy Gavanti, né à Mon/a. général des barnabites, liturgiste des plus remarquables. Thésaurus S. S. Rituum, sive commentaria in rubricas missulis et breviarii romani, 5 ln-4°, Milan. 1628 ; Home. 1030 ; Anvers, 1634, etc. André Castaldo Pescaro, de Xaples, général des théatins, Praxis cœremoniarum, in-fol., Naples, 1625, 1645, 1681, ouvrage très remarquable aussi. Paul Marie Quarto, clerc régulier d’Adria, dans le royaume de Naples, Rubricw missalis romani commentariis illustrais, in-fol., Rome, 1655 ; De processionibus ecclesiasticis et de lilaniis sanctorum, ac de sacris benedictionibus, in-fol., Naples, 1659 ; Rome, 1674 ; Venise, 1665, 1727, etc. François-Marie Brancacci, de Naples, cardinal et évêque de Viterbe, Disserlationes, in-4°, Rome, 1672. Jean-Baptiste Bona, né à Mondovi, cardinal, De divina psalmodia, in-4 », Paris, 1663, 1672 ; Cologne, 1077 ; Rerum lilurgicarum libri duo, in-fol., Rome, 1671 ; Paris, 1672, 1676 : Cologne, 1674, etc., ouvrage classique et très justement estimé. Voir t. II, col. 952 sq. 8° Histoire ecclésiastique.

1. Histoire générale. —

César Baronius, né en Campanie, disciple et successeur de saint Philippe de Néri, comme général des oratoriens, et cardinal, Annales ecclesiastici a nativitatc Christi, 12 in-fol., Rome, 1588-1607 ; ouvrage qui coûta à l’auteur trente ans de recherches et de travaux. Suivant le mot d’un érudit, cette histoire fit plus de mal aux protestants que les controverses théologiques de Bellarmin. Voir t. ii, col. 426. Dominique Bollani. dominicain, Conciliorum omnium tam generalium quam provincialium collectio, 5 in-fol., Venise, 1585. François Bordini, de Rome, oratorien, Summorum pontificum et imperalorum séries et gesla, 2 in-fol., Paris, 1604. Augustin Tornielli, de Novare, général des barnabites, Annales sacri et profani ab orbe condito ad eumdem Christi passione redempium, 2 in-fol., Milan, 1610 : Francfort, 1613-1616 ; Anvers, 1620 ; Cologne, 1622, etc. Ordéric Raynaldi, de Trévise, général des oratoriens, continua les Annales de Baronius, de 1199 à 1565, 10 in-fol., Rome, 1646-1677. Pallavicini. S. J., cardinal, Isloria del concilio di Trento, 2 in-fol., Rome, 1656, 1657, très souvent rééditée. Ughelli, Ilalia sacra, sive de episcopis Italiæ et insularum adjacentium, 9 in-fol., Rome, 1642-1662, ouvrage précieux, fruit de recherches considérables.

2. Histoire des Églises particulières et des ordres religieux. — Célestin Coleoni, de Bergame, capucin, Istoria quadripartita di Bergumoe suo ierrilorio nato gentilee rinalo cristiano, 3 in-4°, Bergame, 1017-1619. Jean-François Besozzi, de Milan, Istoria pontificale di Milano, du son Barnaba a Fred. Borrofino ail’anno 1596, Milan, 1623. Charles Basilica Pétri, H istoria ecclesiæ mediolanensis, Novare, 1615. Jacques Cavaci, bénédictin de Padoue, Hisloria ccenobii D. Juslinæ palavinse, in-4°, Venise, 1606. Pierre-Marie Campi, Istoria ecclesiaslica di Piacenza, 3 in-fol., Plaisance, 1651-1661. Bernard Faini, Calalogi quatuor episcoporum, cardinalium, oicariorum generaliumel ecclesiarum brixianse sedis, in-4°, Brescia, 1658. Félix Ciatti, franciscain de Pérouse, Paradosso slorico délia Chiesa peruginae del suo primo vescovo, Venise. 1643. Antoine Caraccioli, clerc régulier de Naples. De sacris Ecclesiæ neapolitanæ monumenlis, in-fol., Naples, 1645. Barthélémy Chloccarelli, Antistitum Ecclesiæ neapolitanæ i<itnl<><jus ab apostolorum tempore ad an. 1643, In-fol., Naples. 1646. Antoine Amiei, de Messine, H istoria messanensis Ecclesiæ,

Naples, 1640. Bemardini Manzoni, conventuel, Cœsemv historia ecclesiaslica, in-fol., Césène, 1643 ; Lyon, 1723. Beaucoup d’autres diocèses d’Italie, et la plupart des ordres religieux eurent aussi, à cette époque, un ou plusieurs historiens.

/II. XVIIIe siècle. — 1° Écriture s tinte. — Joseph Marie de Turre, dominicain de Ligurie, Instilutiones ad verbi Dei scripti intelligentiam, 1 in-fol., Parme, 1711, ouvrage considérable, rempli de notions importantes et utiles, pour l’interprétation de l’Écriture sainte. Jean Matthieu de San Stefano, franciscain, Desensibus etclavibus S. Scripturæ, in-fol., Rome, 1709. François Dominique Bencini, bénédictin, Traclalio historico-polemicu cumchrunohgicis tubulis ad V. T. intellig nliam, in-fol., Turin, 1720. Pierre-François Zanoni, général de la congrégation des Écoles Pies, Polygraphia sacra, 4 in-fol., Augsbourg, 1724. 1725 ; c’est une explication littérale, anagogique et morale de tous les mots de l’Écriture sainte, disposés par ordre alphabétique. Ferdinand Zucconi, S. J., Lezioni sacre sopra la divina Scrittura, 5 in-4°, Venise, 1714, 1734, 1741, 1702, 1791. PI. Arizzara, dominicain, Elementa sanctse hermeneutic.se, in-4°, Caslelnovo,

1740. Valère Félix Azzoguidi, de Bologne, Chronologica et apologelica dissertatio, in-4°, Bologne, 1720. François-Marie Biacca, de Parme, Trattenimento istoricoe cronologico, 2 in-4°, Milan, 1728 ; Vérone, 1734. Paul Sébastien Médici, juif converti et professeur d’hébreu à l’université de Florence, Rili e costumi degli ebrei confutati, in-8°, Vérone, 1740 ; Dialoghi sacri, 48 in-8°, Venise, 1731-1734. Cajctan Potesta, franciscain de Sicile, Evangelica historica, seu sancta quatuor Evangelia in unum redacta, 2 infol. , Païenne, 1726. Joseph-Ange de la Nativité, carme de Milan, Lector biblicus, seu Biblise sanctse antilogiæ ad concordiam redactse juxta menlem docloris angelici, in-fol., Crémone, 1725. Vincent Avvocato. dominicain de Palerme, De sanctitale librorum qui ab Ecclesia catholica consecrantur, 2 in-fol., Païenne,

1741, 1742. Antoine Martinetti, De psalterio romano, in-fol., Rome, 1745. Bonaventure Setarode Maddaloni, franciscain, Triplex biblico-critica demonslrutio, 3 in-4°, Venise, 1700. Antoine Zanolini, pendant quarante-cinq ans, professeur de langues orientales à l’université de Padoue, Quæstionese S. Scriplura ex linguarum orientalium interpretatione ortse, in-8°, Padoue, 1725 ; Lcxicon hebraicum, in-4°, Padoue, 1732 ; Lexicon syriacum, in-4°, Padoue, 1742 ; Lcxicon chaldaico-rabbinicum, cum rabbinorum abbreviaturis et paraphrasibus chaldaicis, 2 in-4°, Padoue, 1747 ; Disputaliones ad S. Scripturam spectantes de festis et sectis judœorum, in-4°, Venise, 1753. Horace degli Azzi, franciscain, de Parme, Esposizioni letlerali e morali soj>ra la S. Scrittura, 13 in- 1°. Venise, 17361746. César Calini, S. J., de Brescia. Trattenimento istoricoe cronologico sulla séria dell Antico Testamento, 2 in-4°, Venise, 1724, 1725. Joseph Bianchini, de l’Oratoire, neveu de François Bianchini, dont il a été question plus haut, Vindiciæ canonicarum Scriplurarum Vulgalæ editionis latinæ, in-fol.. Home, 1740, ouvrage d’érudition, pour prouver l’exactitude de la Vulgate, d’après l’examen des textes anciens hébreux et grecs. Jean-François Marchini, de Verceil, Dedivinitate et canonicitate S. S. Bibliorum et de diversis Scripturarum edilionibus, in-4°. Turin, 1777 : Præleclio <al sludia S. Scripturæ, in-4°, Turin. 17.")0 : De chronologia sacra, in-l’. Turin. 1703 : In loca diffleiliora Novi Testament i, in-8°, Turin. 1707 : Vindiciæ librorum deutero-canonicorum Veleris Testamenti, ln-12, Paris, 1730. Vincent Penzi, dominicain. Apparalus theolc gicus de s. Scriptura, ln-4°, Augsbourg, 177 1. Joseph l’asini, de Padoue. professeur de langues orientales. De præcipuis S. S. Bibliorum linguis et verstonibus