En un vergièr sotz fòlha d'albespí
En un vergièr sotz fòlha d'albespí
Tenc la dòmna son amic còsta si,
Tro la gaita crida que l'alba vi.
Oi dèus, oi dèus, de l'alba ! tan tòst ve.
Plagués a Dieu ja la nòitz non falhis, Ni'l meus amics lonh de mi non partís, Ni la gaita jorn ni alba non vis ! Oi dèus, oi dèus, de l'alba ! tan tòst ve.
Bèls dous amics, baisem nos eu e vos Aval els pratz on chanto'ls auzelós ; Tot o fassam en despèit del gilós Oi dèus, oi dèus, de l'alba ! tan tòst ve.
Dous amics, fassam un jòc novèl, Ins el jardí on chanton li auzèl, Tro la gaita tòque son caramèl Oi dèus, oi dèus, de l'alba ! tan tòst ve.
Per la douss'aura qu'es venguda de lai, Del mèu amic bèl e cortés e gai, Del sèu alen ai begut un dous rai Oi dèus, oi dèus, de l'alba ! tan tòst ve.
La dòmna es agradans e plazens, Per sa beutat la gardon mantas gens, Et a son còr en amor lejalmens Oi dèus, oi dèus, de l'alba ! tan tòst ve.