I POÈMATA 219 · In adulatores poetas. (XVI) Ne fibi me focium, ne joeret, Charole, quifquis ü Projtituit laudem immeritis, verhgque prophanat In vulgus, hla nec virtuti prœmia feruat, Dum captat patulas alienis laudibus aures .· 5 Poftulat hunc virtus lœfa, E9 fua iura repofcit. Quin ipfas _/i quis fortè ad mendacia Mijas Ambitiofa vocat, 'veniunt cunétanter, ër illis Virgineus rubor haud alias magis ora notauit. Regibus hoc commune malum .· 'vix forhtan vnus TO Vel toto quicquam veri femel audiit anno. Deuitat proceresrefugitque palatia longè W Veri pulcher amor; fonat vndique Regia fiôtis Carminibus, ftrepit E? mediâ dominatur in aulâ Vilis adulantum cœtus, fallitque placendo. 15 En modô vix trepidas Italo feruauit ab ho_/te · Relliquias Vzfus, turbataque figna reduxit, Secum multa gemens, incufans multa, quôd aiüls Deceptum toties Romano credere Gallum, V Debita quôd patriœ trans Alpes extulit arma, 20 Dum prœbet faciles Theatinis fraudibus anres. Ipjè lubens fajtis hunc, /i queat, eximat annum, Infau/tique ·vetet cœpti meminife nepotes. Non deerit tamen Aufoniam qui dicere captam Audeat exultans, ëf inani tempora lauro 25 Cingat, Ev Injlbrum populos, Parmamque rebellem ~ Annumerabit ouans, optataque regna triumphis, · Victrici nec parcet Io. Num talia pojît Laudati tolerare pudor? quin aulica turba
�
