49-50. COMPENDIUM MuSICiG. l}}
rijs partes incedant. Quod fit ad majorem varietatem : tune enim perpétué & motus cuiufque vocis ab ad- verfâ, & confonantiae à vicinis confonantijs funt di- verfe. Item, vt per gradus fsepius, quàm per faltus,
5 fingulae voces moveantur.
Quarto. Vt, dum ab aliquâ confonantiâ minus per- fedâ ad perfediorem volumus devenire, femper ad magis vicinam defledamus potius quàm ad remotio- rem : v. g., à fextâ maiore ad odavam, à minore ad
10 quintam, &c. ; atque idem de vnifono atque de perfe- diffimis confonantijs eft intelligendum. Ratio autem, quare id potius fervetur in motu à confonantijs imper- fedis ad perfedas, quàm in motu perfedarum ad im- perfedas, eft quia, dum audimus imperfedam, aures
i5 perfediorem expedant, in quâ magis quiefcant, atque ad id feruntur impetu naturali ; vnde fit, vt magis vi- cina debeat poni, cùm fcilicet illa fit quam defiderant. Contra verô, dum auditur perfeda, imperfediorem nullam expedamus ; ideoque non refert vtra fit quse
10 ponatur. Verùm iam dida régula variât fréquenter; neque iam poflum meminiffe, ad quas confonantias à quibuflibet & quibus motibus deceat pervenire : haec omnia pendent ab experientiâ & | vfu pradicorum, quo cognito facile rationes omnium & fubtiles à iam didis
25 deduci poffe exiftimo. Et olim deduxi multas; fed iam inter peregrinandum evanuerunt.
Quinto. Vt in fine cantilenae ita auribus fatisfiat, vt nihil amplius expedent, & perfedam efife cantionem animadvertant. Quod fiet optime per quofdam tono-
3o rum ordines, femper in perfedifliimam confonantiam defmentes, quos pradici cadentias vocant. Harum
�� �
