EX CONCILIIS. 505 Tome XI. S s s OS !) 8 V- A p P coi I sis qu · Id .< D K cot IN DEDIÇATIONEM MONASTERII VINDOCINENSIS. D -rji»Docr»UM antiquum Castrum est ad Ledum ’• amnem in V Dtœcesi olim Carnutensi modo Bleserui # Comitatu nobilitatum mque ac Monasterio S. Trinitatis quod Gaufridus ( MarteUus 1 ) l Andecavorum Cornes unà cum Agnete ( Burgukdd ) uxore sud, hoc anno (1032) «dificare cœpit. Vindocinum à pâtre suo Fulcon’e Bono acceperat (a) Burchardus r cognomentô f’etulus r Parisiorum et Corboili Cornes qui Monastico habitu irulutus obiit in Alonasterio Fossatensi ibique sepultus in. capitulo anno 1012. Vindodncnsis Abbatite inifia nec citiiu anno 1032, nec sérias inchoata sunt. .^on quidem citiiis ob fidem clientèles Heiirico Régi prsestitam, r qud prmstità Monasterium inchoavit Gaufrcdus nec certè seriùs r ut K coliigitur ex notitia Fulconis Comitis de origine Monasterii S.* Nicolai Andecavensùt # in qua Raginaldus Abbas regimen yindocinentu Monasterii noviter OOUStTUCti jam suscepis.se dicitur anno W33 quo anno hmc notftia édita «t. JTaeta est autem hujus Monasterii dedicatw à Theoderico Carnutensi, aliisque Episcopis, pridiè KaUnd Juin, in pervigUio festi S. Trinitatis in ejusdem honorer, eidemque loco immunitas à Theoderico Episcopo indulta. Rei
- » En
bei u in cm tio tao r<j Ai ho Bc et na w pr ..1_’< tyr ~IUICt. f~e. antëqÙID .,iIIi a~ i~ao- (a) Mme à nobi» exoerpla, at magii maniaque constet quid sentirent XI uec. diverus Galliarum Etilniie de autoriUte lummi Pootificil in adfaibendia excommunieationihus atque absolutionibus conCerendi*. Exemple) mililu parricidae •d Papam confugienti» iiqraô satiùs ioannis MONITUM f) A R ai Q Il P d n c m « es si qu U ’proprium decoUavit et grarôsimo dolor« icpfetas, ad Epucopom tam» pœnitentie causa recucurrit. Cui Ule compaasos diut Debueraa proMoiore tuo roortem ; suscipere, antequam ,iffi manus afiquo modo inferres, et Jwjrtyr Dei pr6 taK fide .fierai aed gnvnùnum reatum egkti, et nobû inauditum. Nescio tibi conalium ferre pœnitentitB aed vadequanto étimad Fapam Romanura. Si tibi ille poeritentiàm coooedit, et ego gutàeowêÊ* cooiSrmo si te ille abjecerit, numquam nec à me nec abaKquo inventa» pçgnhmtia». Quod ille concitus impkvit et cum testibus detufit aecum littenu EpÎMOpt aui. Et cùm Aj^oUçtu secundi Paschali feriâ apud S. Fetrunt «tira, .agoni post evangelinm resedisset, cuspit ille reus ante eum in coospecto totïutvE^desise graviasimè plorana et suspirans exdamàre, diceos Pcenitentiaia ^ôfe, Domine : pœnitentiam yolo, Domine. Et Apostolicua, eu qui dextrà levâqdt ! ei assistcbant ait Requirite pro qoa culpa. Ille inquisitus nihil iliud dioebat Creatorem meum ofTendi Creatorem meum oflTendi. Cui ApottofieiH Gur, inquit, (a) Episcoptim tuum non expetebas ? Et ille :- Epiacopwt métis me misit ad te. Tune testes Apostolico suggeaserunt culpam, tique littéral Epùcopi protulerunt. Sib Apostolicus Episcopo qui à dextris aJMa. stabat locutu* est, dicens Recogita autoritatem divinam quali pœnitentia hic mortuus possit viviHcari. Et Episcopus ait Dominas dicit in Evangelio Omim qui reliquerit domum, ml fratres, tel sorores, aut patron, auf nulrem, aut uxarem, aut 4i«M mit nnrmt I ’jn4opa ilouint in M« (») Huj<uce Comitis vitam habes in T. X Collection» nostm pp. 380 et seq. XIX cpiftoll suinifettum fil à proprio Spiscopo excommunicatam non nii tb ipgo Tel de ejus contenu ! *b alio quocumque pont «b̃olvi. Patet eiiam quantùm borrorâ in omnium animis cirent qui violentai in proprium Doaxinum ̃ajicerent manu». (M. »iO. i. fe Loir.
