ejus et latera converberat. Nec ille, ut primum humi supinatus est, vel repugnare, vel omninò munire se potuit, sed planè idemtidem comminabatur, si surrexisset, sese concisurum eum machæra sua frustatim. Quo sermone ejus commonefactus hortulanus, eripit ei spatham : eaque longissimè abjecta, rursus sævioribus eum plagis aggreditur.
Nec ille prostratus ac præventus vulneribus, ullum reperire quiens saluti subsidium, quod solum restabat, simulat sese mortuum. Tunc spatham illam secum asportans hortulanus, inscenso me, concito gradu rectà festinat ad civitatem, nec hortulum suum saltem curans invisere, ad quempiam sibi divertit familiarem, cunctisque narratis, deprecatur periclitanti sibi ferret auxilium : seque cum suo sibi asino tantisper occultaret : quoad celatus spatio bidui triduive, capitalem causam evaderet. Nec oblitus ille veteris amicitiæ, promptè suscipit, meque per scalas, complicitis pedibus, in superius cœnaculum attracto, hortulanus deorsus in ipsa tabernacula direpit in quandam cistulam, et supergesto delitescit orificio.
At miles ille, ut posteà didici, tandem
