Page:Apulée - Les Métamorphoses, Bastien, 1787, II.djvu/254

Le texte de cette page a été corrigé et est conforme au fac-similé.

commodùm inter suos epulones caseum atque alias prandii partes diviserat, ipse quoque adinstar infelicissimi sui filii, jugulum sibi multis ictibus contrucidat : quoad super mensam cernuus corruens, portentosi cruoris maculas novi sanguinis fluvio proluit. Ad istum modum, puncto brevissimo, dilapsæ domûs fortunam hortulanus ille miseratus, suosque casus graviter ingemiscens, depensis pro prandio lacrymis, vacuasque manus complodens sæpiculè, protinus inscenso me, retro, qua veneramus, viam capessit.

Nec innoxius ei saltem regressus evenit. Nàm quidam procerus, et ut indicabat habitus atque habitudo, miles è legione, factus nobis obvius, superbo atque arroganti sermone percontatur, quorsum vacuum duceret asinum ? At meus dominus adhuc mœrore permixtus, et alias latini sermonis ignarus, tacitus præteribat. Nec miles ille familiarem cohibere quivit insolentiam ; sed indignatus silentio ejus, ut convicio, vite quam tenebat obtundens eum, dorso meo proturbat. Tunc hortulanus supplicuè respondit, sermonis ignorantia se, quid ille diceret, scire non posse. Ergò igitur græcè subjiciens miles, ubi, inquit, ducis asinum