constantia, dimotis servulis, invadit cum summo clamore Myrmecem, pugnisque malas ejus clementer obtundens ; at te, inquit, nequissimum et periurum caput, dominus iste tuus, et cuncta cœli numina, quæ dejerando temere devocasti, pessimum pessime perdant ! qui de balneis soleas hesternâ die mihi furatus es : dignus hercules, dignus, qui et ista vincula conteras, et insuper etiam carceris tenebras perferas.
Hac opportuna fallacia vigorati juvenis inductus, immò sublatus et ad credulitatem delapsus Barbarus, postliminiò domum regressus, vocato Myrmece, soleas illas offerens, et ignovit ex animo : et uti domino redderet, cui subripuerat, suasit.
Hactenùs adhuc anicula garriente, suscipit mulier : beatam illam, quæ tàm constantis sodalis libertate fruitur ! At ego misella, molæ etiam sonum, et cœcam illius scabiosi asini faciem timentem familiarem incidi. Ad hæc anus : jàm ego tibi, probè suasum et confirmatum animi amatorem illum alacrem, vadimonio sistam. Et insuper condicta vespertina regressione cubiculo facessit.
At pudica uxor statim cœnas saliares comparat, vina pretiosa defecat, pulmenta recentia tucetis temperat, mensa largiter
