Ecce rursùs improvidæ voluptatis detestabilis petitor, aures obseratas de nuptiis obtundens, aderat. Sed illa clementer aspernata sermonem Thrasylli, astuque miro personata, instanter garrienti, summisseque deprecanti. Adhuc, inquit, tui fratris, meique carissimi mariti facies pulchra illa in meis diversatur oculis : adhuc odor cinnameus ambrosii corporis per nares meas percurrit : adhuc formosus Tlepolemus in meo vivit pectore. Boni ergò et optimi consules, si luctu legitimo miserrimæ feminæ necessarium concesserit tempus ; quoad residuis mensibus spatium reliquum compleatur anni. Quæ res tum meum pudorem, tùm etiàm tuum salutare commodum respicit : ne fortè immaturitate nuptiarum, indignatione justâ manes acerbos mariti ad exitium salutis tuæ suscitemus.
Nec isto sermone Thrasyllus sobriefactus, vel saltem tempestiva pollicitatione recreatus, idemtidem pergit linguæ sauciantis susurros improbos invergere ; quoad simulanter revicta Charite suscipit : Istud equidem certè magnoperè deprecanti concedas necesse est mihi Thrasylle, ut interdum tacite clandestinos coitus obeamus ; nec
