Li borzes de Tholosa cels de la confrairia,
E li borzes del Borc contendion tot dia,
E anc no i delhivrero, can venc a la fenia,
Que valha .ia. glan ni una poma porria.
Li crezen dels eretges, que an ab lor paria,
Van dizen que l’avesques, l’abas e la clercia
Les fan mesclar ves lor, e per aital folia
Que l’us destrua l’autre ; car qui essems se tenia,
Tuit li crozat del mon dan tener nols poirian.
Al comte fan entendre e a sa companhia
La fola gent malvaza c’an crezut la eretgia.
Encar veiran elh be, si Dieus me benaïa,
Cal cosselh lor an dat aicels cui Dieus maldia.
Per so er trastot mort e la terra peria,
E per la gent estranha gastea e issilheia ;
Que li Frances de Fransa e cels de Lombardia
E totz lo mons lor cor els porta felonia
Plus que a gent sarrazina.
Senhors, so fo en estiu, cant l’iverns se declina,
Que reven lo dous temps e torna la calina ;
E lo coms de Montfort de l’ostejar s’aizina.
Al castel de Menerba qu’es lai ves la marina
Mes lo setge entorn, c’aitals es sa covina ;
