Page:Henri IV - Lettres Missives - Tome2.djvu/112

Le texte de cette page a été corrigé et est conforme au fac-similé.

sunt ; ille ad tyrannidem suam stabiliendam, hic ad invadendum orbis christiani principatum. Quod quidem ab eo tempore in multis regionibus prospere nimis, et in hoc potentissimo et amplissimo regno minus prospere tentatum, in hac se conjuratione consecuturos existimant. Exemplum hoc quam sit plenum periculi, nemo nescit ; nec ignotum est gallicas Ecclesias sanguinis sui dispendio, pontificiam rabiem ne longe lateque exundaret, multos jam annos saltem cohibuisse ; hispanicam porro cupiditatem una Gallia, quasi intermedio quodam aggere, cohiberi : quo semel perrupto, quid non ausuros putemus Hispanos, quos, vel Gallia intermedia, Germaniæ inhiantes videamus ?

Hæc dum cogitamus, Illustrissime Princeps et Consanguinee carissime, mittendus denuo visus est, tum ad illustrissimos principes Sacri Imperii, tum maxime ad Celsitudinem vestram, cujus inclita pietas, pariter et prudentia satis superque omnibus perspecta est, D. Jacobus Segurius Pardillanus, qui et ea quæ sese exeruerunt, ex quo reversus est, fideliter referat, et de iis quæ ad conatus hostium retundendos usui esse videantur, nostro nomine, accurate conferat ; ad hæc vero illustrissimos principes nostro nomine roget et obtestetur, ne puriorem religionem in hoc regno gallico periclitantem, ne hoc ipsum regnum, ejus prætextu, in discrimen vocatum, ne nos quoque in ecclesiæ patriæque defensione laborantes deserant ; ad quos procul dubio et laborum nostrorum fructus et cladium nostrarum luctus aliquatenus pertineat. Hunc igitur, Illustrissime Princeps, de iis omnibus caeterisque quæ eo spectant meo nomine vos adeuntem obsecro benevole et attente, non minus quam me ipsum audiatis : cui, ut cariorem in meis habeo neminem, ita etiam carissima quæque omnia lubens committo. Quoniam autem hostium nominis christiani eo usque rabies provecta est, ut nos indignissime vexarent honorique nostro turpissimam et indignissimam principe viro labem aspergere conentur, non potuimus sine nominis nostri et dignitatis jactura legitimam defensionem prætermittere ; quam quidem cum Regi Galliarum et legatis exterarum gentium, qui in comitatu erant