jio Eclaircissements.
« Ad Cartefium quod attinet, îs fané talis eft & à génère & ab eruditione, » ut me non pudeat amicitiae ipfius ; quam fcio multos alios meae condi- » tionis homines in Belgio, D. Voetio quoad Zelum ac Pietatem | non » inferiores, & coluiffe & colère : quàm artta cum ipfo intercèdent familia- » ritas Reverendo & Dofliffimo Viro, ut alios mittam adhuc viventes, » D. Ludovico de Dieu, toti Academiae Leydenfi confiât. Et quôd Vir » fubacliffimi ingenij & liberrimi judicij haereat adhuc in Pontificiâ com- » munione, videat D. Voetius annon fit quadantenus in caufâ, dum ipfum » acerbitate nimiâ fugat, & fcandalum illi multiplex objicit, moribus & » modis agendi nimis alienis à fuâ profeffione. . . » (Pages 398-399.)
« Interea tamen,quàm falfô mihi imputetur, quôd ipfum impulerim ad » fcribendum in D. Voetium, aut evulganda ea quae Hagae facla fuerant, » non alijs oftendam nunc verbis, quàm quibus olim ufus fum ad Clariff. » & Celeberrimum D. Rivetum, in eâ quam ad illum dedi Epiftolâ XXII » Juli 1643. Ex litteris tuis, inquiebam, intelligo quàm liberaliter & » gratis ijlhîc mentiantur : quod enim fpargitur à nonnullis me authorem » fwjfe D. De/cartes fcribendi contra D. Voetium, & fugillandi nuperam » Synodum, purum putum eft mendacium ; cui dum te, Vir ClariJJime, » oppofuijli, debitum Veritati & Innocentiœ patrocinium prcebuifli. Deum s enim omnium tejlem & iudicem tejior, me iilius Scriptionis confilium » D. De/cartes, homini, antequam illud cepijfet, mihi folùm de nomine » noto, nec diredè | nec indireâè fuggejfiffe ; nullamque mater iam vel me » diatè vel immédiate ad illam ipfi contulijfe, aut eam mihi vi/am antequam » excuderetur. Et qui potuerim ego Aâa Synodica nupera illi communi- » caffe, ut ea traheret in remfuam, cùm nec mihi ipfi ea vifafint niji diu » pofiquam hue veni? unde nonnifi femel ad eum fcripfi ', gratias aâurus » pro librifui exemplari ad me tranfmijfo ; & tum fane primùm mirari » fubijt, quàd etiam illum non latuijfent quœ in Synodo tranfaâa fuerant : » adeo (ex confeientiâ loquor) me infeio hœc illi innotuerunt & ab eo pro- » mulgata funt . . . Quin vifus eft mihi in Prœfatione non offendiffe prœ- » \teritam Synodum, fed complanaffe viam proximœ, ad eam Aâorum » fuorum juftam interpretationem, per quam omnem ex illisortam offen- » fionem,fud etiam authoritate falvd, facillimè abftergat. Si verà is ali- » quid acerbiùs fcripjit in D. Voetium, id omne hic Jibi imputât, & iilius » meminerit tituli in Pandeâis : Quod quifque juris in alterum ftatuerit, » ut ipfe eodem jure utatur b . Nihil tam acerbe illîc diâum deprehendes, » quod non fit lenius ijs quœ habet in fuo Specimine c contra me : itafolet, » jufto Deijudicio,ijs accidere qui omnia fibi in omnes licere putant, ut » quam malè dicendo de alijs ceperant voluptatem, malè de fe audiendo » amittant... «(Pages 399-401.)
« Haec malui referre, ijfdem verbis quibus antea fcripfi, quo conftet ipfi
a. Lettre perdue.
b. Lib. II, tit. 11.
c. Voir ci-avant, p. 6, note a.
�� �
