Objectiones Septiivle. ^6i
At mirum eft Authorem noftrum eadem omnia tanto cum afFedu imitari, ut quid ipfe agat non advcrtai, illoque cogitationis adu rellexo, quo mo\ ajebal ho- mines a brutis diftingui, non utatur. Non cnim pro-
5 fedô diceret nimium effe apparalum verborum in meis fcriptis, fi confidcraret quanto majorcm habcat, ad unicam dubitationem de quà cgi, non dico impu- gnandam, quia nullis rationibus impugnat, fed (liceat uti verbo duriufculo, quia nullum aliud œque aptum
'o I ad rei veritatem cxprimendam occurrit) allatrandam, i38 quàm ego ad eandem proponendam. Ncc etiam baito- logiœ meminiflet, fi advcrteret quàm prolixà, quam fuperfluâ, quàm inani loquacitate ufus lit in totû fuâ DifTertatione, in cujus tamcn fine afBrmat fc brcvitati
'5 lluduiffe. Quia verô ibidem ait fc mihi effe amicum, ut quàm amiciflime cum ipfo agam, qucmadmodum CcTmentarius ab amicis fuis ad Mcdicum duclus fuit, ita ego hune noftrum Superiori fuo commendabo.
a. Ces mots semblent annoncer la lettre Admodum Rcvcreiuio J'atri DiNKT, qui, en effet, dans l'édition princeps de 1642, fait suite immédidtu- ment aux Objectiones et Responsiones septimœ.
��Œuvres. H. 71
�� �
