404 Œuvres de Descartes.
2. Diffieultatem iterùm diflimulatam adverfus imbecillitaiem Ra- tiocinii, quo facultas judicandi, quae eft in homine, concluditur elfe pcrfefta 2 1 3
DUBITATIO III.
De caufTà erroris vel falfitatis : fit-ne ex eo, quôd voluntas aut
judicandi facultas latiùs pateat, quàm intelicLlus (p. 3i4, 1. i3) 21 5
Responsio (p. 376, i. 20) 217
iNSTAKTrA.
1. Vitandx confufionis gratiâ debere intelle£lum & voluntatem lia diftingui, ut quicquid cognitionis & judicii eft, ad Intelic\;lum perti- neat ; quicquid appetitionis eleitionifque, ad Voluntatem 218
2. ProgrelVus IntelleiSlûs a prima operatione in fccundam, & ab hac in tertiam, eamque multiplicem, abfque uUâ ai^ionum volun- tatis intermiftione 219
3. Omnem actionem voluntatis fupponere intelleflûs de re expe- tendâ aut non expetendâ judicium ; etiam cùm ipfi intelledui impe-
rat, ut dijiidicet aliquid 220
4. Non patere latiùs voluntatem quàm intelleftum (imô nec tam latè), & objectus-ne merito propriœ fententiae amor fuerit 222
5. Non nafci errores ex eo, quôd voluntas, aut etiam judicium, latiùs pateat, quàm intelleétus aut fimplex apprehenfio 224
6. Inditferentiam intelleiilùs videri radicem indifferentiœ volun- tatis, in quà eft libertas, & hanc ab illo determinari ; ac non tam libertatem quàm libentiam e(Te, cùm voluntas haeret, fummo bono clare perfpc(5\o 226
7. Ut voluntas corrigatur, corrigendum priùs intelleflûs judicium ex correclà apprehenfione rerum ; & voluntatem non imperare in- telleclui, nifi ipfomet prxlucente 228
8. Quatenus falfitas in rébus fit, cùm non fit proprie, nifi in intellcclu 2 3o
DUBITATIO IV.
De dcfideratà adhuc Methodo, quâ agnofcamus nos ita clare diftiniSlequc aliquid percipere, ut periculum ne erremus non fubfit ip. 317, 1. 24) 23 1
Responsio (p. 378, 1. 26) 232
Instantia.
I. Ut agnofci polTet, an promiffa Methodus foret tradita, fuiffe prtEcipuas Meditationum particulas figillatim expendendas 232
�� �
