jO/\ OEuvRES DE Descartes. 354-355.
427 gère, donec ille magis viderctur fufpicien\diis, fi ejusfcien- tiœ, potentiœ, durationi & cœteris nihil deejfet, addive pojfet, ficque foret ovinifcius, omnipotens, œternus, & cœ- tera omnia ? Et cùm videres taies perfeéliones in huma- nam naturam cadere non pojjfe, car non potuifii exi/limare 5 beatatn fore illam naturam, fi oui ifia competerent? Cur non dignimi putare invefiigatione^ talifne effet aliqua, an-non ? Cur non argumentas quibufdam induci, ut con- fenianeum magis videretur effe, quàm non ejfe ? Cur non confequenter ipfi adimere corporeitatem, limitationem, & 10 cœtera omnia, quœ imperfeélioncm quandam connotarent?
ha profeéld proccfiiffe plurimi videntur ; ciim, exi/îentibus tamen variis ratiocinationis modis gradibufque, aliqui cor- poreum rcliquerint Deum, aliqui membra humana haben- tem, aliqui non unu?n,fed îuultiplicem, & quœ funt alia i5 nimis vulgaria. Circa illud, de perfedione unitatis, nihil répugnât omncis perfeéliones Deo attributas concipere ut intime juncîas & infeparabileis ; tamctfi idea, quam habes
428 illarum, non ab ipfo \ fueril in te pofita, fed a te haufia
ex rébus perfpeclis, ampliataque, ut diclum efi. Sic certe 20 depingunt non modo Pandoram, omnibus donis perfeclio- nibuf\que ornatam deam, fed perfeclam etiam Rempu- blicam, perfeéluni Oralorem, Se. Denique, ex eo quôd exiftas, entifquc perfedilîimi idcam in te habeas, concludis, demonllrari evidentiflime exiftere Deum. 25 At, ciim conclufio vera fil, Deum nempe exiftere, iion apparet tamen ex diclis, eam effe a le evidentiffime dc- monfiratam.
10. Supcreft, inquis, ut examincm, quâ ratione idcam iftam a Deo accepi : neque enim illam a fenfibus haufi ; 3o ncc etiam a me effida e(l (nam nihil ab illà detrahere,
�� �
