192 OEuvRES DE Descartes. îis-jîo
265 tione caret, talent lucem prœlendit, & | habet propenjîonem voluntatis ad affirmandum id de | quo non dubitat, non minorem quàm qui fevera fait . Potejî ergo lux hœc ejfe caufa quare quis objlinate opinionem aliquam defendat vel teneat,fed non quddfciat veram eam eJfe. 5
Prœterea non modo faire aliquid verum ejfe,fed & cre- dere vel ajfenfum prœbere, aliéna funt a voluntate; nam quœ validis argumentis probantur, vel ut credibilia nar- rantur, volentes nolentes credimus. Verujn ejî, quàd affir- mare & negare, propugnare & refellere propojîtiones, 10 funt aéîus voluntatis ; fed non ideo fequitur affenfum in- ternum dependere a voluntate.
Non itaque fatis démon flratur conclufio quœ fequitur : atquç in hoc liberi arbitrii non redo ufu privatio illa ineft quœ formam erroris conflituit^ i5
Responsio.
Nihil ad rem attinet qu?erere an vox, magna lux, fit
266 argumentativa,nec-ne, modo fit explicaiiva, ut| rêvera eft. Nemo enim nefcit per lucem in intelledu intelligi perfpicuitatem cognitionis, quam forte non habent 20 omnes qui putant fe habere; fed hoc non impedit quominus valde diverfa fit ab obfl;inatà opinione abfque evidenti perceptione conceptà.
|Cùm autem hîc dicitur nos rébus clare perfpedis volentes nolentes aflentiri, idem efl ac fi diceretur nos aS bonum clare cognitum volentes nolentes appetere : verbum enim, nolentes, in talibus non habet locum, quia implicat nos idem velle & noUe.
a. l'aide 60, 1. 6-7.
�� �
