I38-I40. Secund.ï: Objectiones. 127
veritati cupias patrocinari, nimium probes,, & evertas, non œdifices.
I Sexto, ubi refpondes Theologo, videris aberrare in conclujione, quam ita proponis : quod clare & diftinâe 5 intelligimus pertinere ad alicujus rei veram & immu- tabilem naturam, &c., id de eâ re cum veritate affir- mari poteil; fed (poftquam fatis accurate in|ve(liga- no vimus quid fit Deus) clare &. diftinde intelligimus ad ejus naturam pertinere ut exiftat". Oporteret conclu-
10 dere : ergo (poftquam fatis accurate inveftigavimus quid fit Deus) cum veritate polTumus affirmare ad naturam Dei pertinere ut exiftat. Undc non fequitur Deum rêvera exijîere, fed tantùm exijlere debere, Jt illius natura fit pojfJibilis,feu non repugnet; hoc efi, non potefi concipi Dei
i5 natura feu efjentia abfquc cxifienliâ, adeo ut, fi fit, rêvera exifiat. Quod ad illud argumentum revocatur, quod alii hifce verbis affcrunt : fi non implicet Deum effe, cer- tum eft illum exiftere; at non implicat illum exiftere. Sed de minori laboratur, quœ efi : fed non implicat, de
20 quâ veritate adverfarii vcl fe dubitare ajunt, vel illam ne- gant. Prceterea, claufula illa tuœ rationis (ubi fatis clare & diftinde inveftigavimus quid fit Deus) fupponitur tan- quam vera, quod nondutn omnes credunt, cùm & ipfe fa- tearis te foliim inadœquate ens infmilum ait ingère. Idem-
a5 que plane dicendum de quolibet | illius attributo : ciim
enim quidquid efi\in Dco, fit prorfus infinitum, quis nifi I7i inadœquatiffime, ut ita loquamur, vel aliquantifper Dei quidpiam mente potefi allingere ? Quomodo igitur fatis clare & diftinde inveftigafti quid fit Deus ?
3o Septimo, nequidem verbulum de tnentis huîuanœ facis
a. Voir ci-avant, p. 1 1 5, 1. 22, à p. 1 16, 1. 3.
�� �
