Page:Baissac - Le Folk-lore de l’Île-Maurice, 1888.djvu/211

Cette page n’a pas encore été corrigée

ZISTOIRE QUATE LACLOCES

Ti éna éne fois éne zéne homme qui ti marié sembe éne zéne fille. Coment li té pour travaille dans éne carreau cannes morceau loin so lacase, li donne so femme quate lacloces : éne lacloce couivre, éne lacloce larzent, éne lacloce lor, éne lacloce diamant. Acthére là li dire li : « Coûte bien : quand to va vlé mo tourne lacase pour dire moi quiqueçose, sonne lacloce couive ; quand to va pressé, sonne lacloce larzent ; quand to va bisoin même mo rentré, sonne lacloce lor ; mais ça latloce diamant là, to tende, zamais zamais sonné, néque Ihère grand grand malhor av toi. » Ça zéne femme là qui ti bien content son mari dire : « Bon ! mo va fére ça qui to voulé. » Lhére là zaute dé bien embrassé, après ça mari aile dans so louvraze.