Page:Andry - Traité des aliments de carême, 1713, tome II.djvu/173

Cette page a été validée par deux contributeurs.

sang qu’il n’en faut ; & on remarque que dans ce cas, la saignée fait beaucoup de bien. S’ensuit-il pour cela, que le jeûne convienne alors ? Mais ce qui fait bien voir l’erreur de l’Anonyme, c’est qu’on ne laisse pas de mourir d’inanition avec beaucoup de sang dans les veines ; ce n’est point un paradoxe, c’est un fait constant ; & si l’on ouvre un chien qui soit mort de faim, on lui trouvera autant de sang qu’il pouvoit en avoir avant que d’être affamé : c’est dequoi on peut se convaincre, en ouvrant en même tems un autre chien qui ait été bien nourri. Ces observations sont connuës, &

nous ne disons rien de nouveau[1].

  1. Notum est in animalibus fame enectis, & hominibus post obitum in venis magnam sanguinis copiam reperiri. Cherleton. Œconom. anim. exercit. 5. §. 5. Vide etiam Joann. Freind. Emmonolog.

    Plenis propè modum venis homines inædiâ occidunt. Lister de humor. cap. 29.

    Incipiente inædiâ molestus vellicatus contingit, etiamsi sit sanguinis ubertas. Lister. ibid. Animalium (fame enectorum) cadavera exanguia non redduntur, sed retinent ferè eandem molem sanguinis quam prius habebant parum diminutam. Lister. de Humor. cap. 28.

    Chylus in sanguinem admissius, ad diem unum vel alterum ex consuetudine jejunandi vires homini præstare potest, & mox & toto perit in humores dissipatus, ipse interim sanguis idem ferè persistit, nec temere consumitur. Lister. ibid. cap. 29.

    Qui inædiâ exhaustus est, labori ineptus est, & si leviter corpus agitetur gravem lassitudinem sentit, nimirum ob defectum chyli recentis. Venæ quidem ab inædia parum inaniuntur, sed caro &